باز هم معجزه با دست های خالی

شب گذشته باز هم سالن رودکی شهر تهران، میزبان دوستداران موسیقی کلاسیک بود. رسیتال آواز کلاسیکِ دو هنرمند جوان کشورمان، رضا پورخلیلی، سولیست باریتون (خواننده ای با گستره ی صدایی متوسط، پایین تر از تنور و بالاتر از باس) و سیاوش دمیریان، پیانیست، شب دوم و آخر اجرای خود را با قطعاتی از موتزارت، وردی و پوچینی پشت سر گذاشت.

رضا پورخلیلی که اجرای او را قبل ها در اپرای “فلوت سحر آمیز” و تئاتر “بیرون پشت در” دیده بودیم باز هم خوش درخشید. گرچه وی، در اوج بد شناسی و به دلیل سرماخوردگی به گستره تن های زیر صدای خود مسلط نبود و مجبور به حذف دو قطعه ی AVE MARIA باخ و HOER ISH DAS LIEDCHEN KLINGEN شومان از رسیتال شد.

سیاوش دمیریان، محور دوم این اجرای دو نفره بسیار زیبا بود. پیانیست بسیار خنده رویی که با نوای سازش، قطعات دشوار آواز کلاسیک را که همه به زبان های آلمانی یا ایتالیایی سروده شده بودند، برای تماشاگر ایرانی جذاب میکرد.

طنین زیبای موسیقی، در کنار ترکیب چشم نواز دو مرد فراگ پوش و یک پیانوی رویال مشکی، به قدری تاثیر گذار بود که گاهی تماشاگر فراموش میکرد باید تا برداشته شدن دست های پیانیست از روی کلاویه ها(کلیدهای پیانو) صبر کند و سپس برای تشویق به پا خیزد!

در آخر باید افزود که علیرغم تلاش هفت ماهه ی این دو هنرمند، حضور اساتیدی مثل لوییس چکناواریان و دکتر مهران روحانی، باور به معجزه با دستان خالی را پر رنگ تر کرد.