او پیانو را از قید و بند سنت های سمفونیک رهاند، به مفهوم تکنوازی جان بخشید و تعدادی از فرم‌های موسیقی مثل سونات پیانو، والس، نوکتورن، اتود، پرلود و پولونِز را ابداع کرد. وی آهنگسازی است که شادی، تعصب و غم را با هم در آمیخت.
در سال ۱۸۱۰ در روستای زلازولا در نزدیکی ورشو از مادری لهستانی و پدری فرانسوی به دنیا آمد، استعداد موسیقایی پیانیست جوان در سال‌های آغاز زندگی‌اش ظهور کرد تا آنجا که در ورشو به لقب موتسارت دوم مشهور شد. وی تحصیلاتش را نزد اساتید بزرگ ورشو ادامه داد و بعدها در پاریس ساکن شد. موسیقی او تا حدی نزد آهنگسازان بسیاری مورد تحسین قرار میگرفت که روبرت شومان(از آهنگسازان بزرگ قرن ۱۹) درباره او می گفت: آقایان، کلاهتان را به احترام یک نابغه بردارید.
فردریک شوپن که در سال ۱۸۴۸ آخرین کنسرتش را در پاریس اجرا کرد و سپس به اسکاتلند و انگلستان رفت، سرانجام در ۱۷ اکتبر ۱۸۴۹ و در سن ۳۹ سالگی، در بازگشتش به پاریس، در بستر بیماری سل در گذشت. روزِ پس از مرگش، ماسکی از صورت و دست‌هایش ساختند و سپس بدن او را در گورستان پر لاشز پاریس به خاک سپردند. به وصیت او و به ابتکار خواهرش، قلب او به میهن اصلی وی لهستان برده شد و امروز در کلیسایی در ورشو نگه‌داری می‌شود.
