۳۴سال پیش، در چنین روزی (اول اکتبر ۱۹۸۲) اولین لوح فشرده وارد بازار شد. این لوح فشرده، آلبوم موسیقی بیلی جوئل، خواننده، پیانیست و ترانه‌سرای امریکایی با عنوان The Nylon Curtain بود که در ژاپن و توسط شرکت سونی ضبط شد. این آلبوم قبلا در سال ۱۹۷۸ منتشر شده بود، اما اولین بار بود که در قالب سی‌دی وارد بازار می‌شد.
سی‌دی یک‌شبه وارد بازار نشد. راهی طولانی را طی کرد تا به این جا برسد. Philips در سال ۱۹۷۴ و در هلند پروژه‌ای را برای ایجاد و توسعه دیسک نوری صوتی تعریف کرد که صدای بهتری نسبت به نوار کاست داشته باشد. سونی همزمان با فیلیپس و به طور مستقل، روی سی‌دی‌ها کار می‌کرد. درنهایت این دو شرکت با یکدیگر همکاری کردند.
سی‌دی، این فرمت جدید نیز مانند بسیاری از نوآوری‌های حوزه فناوری، در ابتدا مورد شک و تردید بود. اما دقیقا آن اتفاقی بود که به صنعت موسیقی کمک کرد وارد عصر دیجیتال مدرن شود. بعد از این برهه، اتفاق‌های زیادی در صنعت موسیقی افتاده است و ما هم‌اکنون در میانه انقلاب موسیقی دیجیتال ایستاده‌ایم و پچ‌پچ «مرگ دانلود» به گوشمان می‌رسد؛ موسیقی استریم و آنلاین کم‌کم دارد جای دانلود را می‌گیرد؛ مثلا ۸۹ درصد موسیقی دیجیتال در سوئد از استریم است (آمار سال ۲۰۱۲).
شاید نوستالژی تنها دلیل زنده ماندن قالب‌ها نباشد. امروز آدم‌های کمتری را دوروبرمان می‌بینیم که سراغ سی‌دی‌ها می‌روند؛ مگر توی ماشین و وقتی فلششان را از یاد برده‌اند یا حوصله ندارند توی کیفشان یا داشبور را دنبال فلش بگردند. اما نمی‌توان انکار کرد که سی‌دی، دریچه ورود موسیقی به دنیایی جدید بود.
نظری داده نشده است