راجر واترز، عضو سابق گروه پینک‌فلوید، از نظر میزان مخاطبان در کنسرت‌های سال ۲۰۱۵، بالاتر از همه جای گرفت.
صنعت سرگرمی جهانی است از سایه‌ها و آیینه‌ها که گاه واقعیت را به‌خوبی نشان می‌دهد و گاه آنقدر قدرت را دارد که واقعیت را پنهان کند. در این روزهای موسیقی جهان و امریکا، ادل (Adel) در اوج است؛ در همه روزنامه‌ها و وب‌سایت‌های موسیقی از او می‌خوانیم، خیلی‌ها می‌گویند او صنعت موسیقی را نجات داده است. اما نکته جالب این است که ادل با همه موفقیت‌هایش در چند سال اخیر، هیچ‌گاه کنسرت‌های خیلی چشمگیر و فوق‌العاده اجرا نکرده است. بهترین هنرمند حوزه موسیقی در این زمینه چه کسی است؟ مرد ۷۳ سالهای که دغدغه‌ها و اضطراب‌های شخصی‌اش را وارد این صنعت کرده است.
پرفروش‌ترین تورهای کنسرت انفرادی در تمامی دوران متعلق به راجر واترز است. The Wall، آلبومی که او برای گروه پینک‌فلوید نوشته بود، یکی از بهترین اجراهای سالهای ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۳ را داشته است. این ماجرا، تجربه‌ای غریب و فوق‌العاده است؛ حتی اگر من و شما علاقه‌ای به این نوع موسیقی نداشته باشیم، باید اعتراف کنیم این موسیقی که در سال ۱۹۷۹ ریشه دارد، شکلی از هنر است که هنوز می‌تواند بی‌توجه به گذر سال‌ها، دنیای موسیقی را به خود جلب کند.
تک‌تک بلیت‌های کنسرت راجر واترز در این دوره‌ها به فروش رفته است. همه این‌ها جدا از مسائل مالی شاید برای راجر واترز، دانشجوی سابق معماری با یک گیتار بیش و میل شدیدش به تنهایی، چیز کمی نیست. هنوز هم قطعه آخر با عنوان Outside The wall نفس‌گیر است؛ صدای ترومپت می‌آید و این قطعه شسته‌رفته و بی‌توجه به مفاهیم نظامی و ارتشی، ادای احترام می‌کند به کشته‌شدگان جنگ. این قطعه برای واترز صرفا به احترام پدرش نیست که در جنگ جهانی دوم و پیش از آنکه واترز او را ببیند، کشته شد. پدربززگ او نیز در جنگ جهانی اول و پیش از آنکه پدرش او را به عنوان پدر بشناسد، کشته شد. این قطعه، قصه دو نسلی که پدرانشان را ندیده، از دست داده‌اند.
راجر واترز در پاسخ سوال خبرنگار ایندیپندنت که می‌پرسد آیا واکنش‌ها در کشورهای مختلف، به آهنگ‌ها مشابه است، می‌گوید: «عکس‌العمل‌ها متفاوت است. مثلا وقتی قطعه mother را می‌خوانم و به آن قسمت ترانه می‌رسم که «مامان. باید به دولت اعتماد کنم؟»، در یونان، مردم به هیجان می‌آیند، اما در نروژ اینطور نیست؛ آنها گیج می‌شوند. احتمالا با خود می‌گویند «در مورد چه صحبت می‌کند؟ البته که دولت، مراقب ما است؛ آموزش و بهداشت رایگان. چرا نباید به دولت اعتماد کرد»؟
راجر واترز در زمینه اجرای چندباره و همیشگی این کنسرت می‌گوید: «چهل سال پیش، احساس کردم این قطعه‌ها چیزی بیشتر از معضلات عمومی جامعه ما هستند و کمتر در مورد مشکلات راک‌استاری هستند که از مواجهه با آنها دارد دیوانه می‌شود. سعی کردم بیشتر از استبداد و جنگ انتقاد کنم؛ جنگی که به ضرر هرکسی است که در این سیاره کوچک زندگی می‌کند. ما باید به نقطه‌ای برسیم که به این معضل اشاره کنیم، به جای اینکه بگوییم ولش کن، می‌گذره…این ایده که دائما در جنگ بگذرانی، نگرانی بزرگی است…».
نظری داده نشده است