فکر می‌کنم خیابان‌ها هم موسیقی خودشان را دارند یا باید داشته باشند. گاه ممکن است این موسیقی آزاردهنده باشد و خب وقتی آزاردهنده باشد، دیگر موسیقی نیست. مثلا بعضی چراغ‌قرمزها آدم را می‌کشند؛ از یک طرف صدای بوق‌های کشدار و مقطع می‌آید و از طرف دیگر، دود و شلوغی. پلیس هی سوت می‌زند، راننده‌ها مسیر را داد می‌زنند، اتوبوس‌ها حمله‌ور می‌شوند از هر سو. همهمه و جنگی است در خیابان‌های شهرهای بزرگ ایران. یک‌جوری است که انگار در معابر و خیابان‌ها نمی‌توان زندگی کرد یا خوش گذراند؛ اکثر خیابان‌ها برای عبور و مرور ماشین‌ها ساخته شده‌اند، ما آدم ها نقش چندانی در آنها نداریم؛ پیاده‌روها چندان مناسب نیستند و خیابان‌ها برای پیاده‌ها صرفا محلی هستند که از طریقش می‌توانیم سر کار یا دانشگاه و جاهای دیگر برویم و برگردیم خانه.
در ایران خیلی‌وقت است خیابان موسیقی ندارد. آنچه هست، آلودگی صوتی است و حجم عظیمی از داد و صدا و درد.
نظری داده نشده است